“Wysiedleńcy” z Polski w Republice Federalnej Niemiec w latach 1980-1990

Opis

“Republika Federalna Niemiec od początku swego istnienia jest typowym krajem imigracyjnym. Ocenia się, że od 1945 r. do końca lat osiemdziesiątych na terytorium byłej RFN (początkowo do trzech zachodnich stref okupacyjnych) przybyło łącznie, przymusowo lub dobrowolnie, około 19 mln osób, tzn. około 1/3 ogólnej liczby ludności dawnych Niemiec Zachodnich. Wśród przybyłych blisko 15 mln stanowili imigranci zaliczani, zgodnie z terminologią niemiecką, do jednej z trzech następujących kategorii:

• • wypędzeni ze stron rodzinnych (Heimatvertriebene)
  • uciekinierzy z byłej NRD zwani przesiedleńcami (DDR-Flüchtlinge, Übersiedler)
  • wysiedleńcy (Aussiedler).

Wspólną ich cechą było to, że bezpośrednio po przybyciu uznawani byli za pełnoprawnych (a nierzadko uprzywilejowanych) obywateli Niemiec. Pozostałe 4 mln osób stanowili cudzoziemcy przybyli do RFN jako: robotnicy-goście (Gastarbeiter) i ich rodziny, azylanci, osoby tolerowane z prawem pozostania (Geduldete mit Bleibrecht), bezpaństwowcy itp.

W niniejszej książce przedmiotem analizy są wysiedleńcy (Aussiedler), a dokładniej – późni wysiedleńcy (Spätaussiedler) przybyli z Polski do RFN w latach 1980-1990. W retoryce Związku Wypędzonych byli oni określani jako “maruderzy powszechnych wypędzeń” (Nachzügler der allgemeinen Vertreibung). Przez większość polityków ówczesnej koalicji rządzącej uważani byli za autentycznych Niemców, którzy przybywają, by żyć wśród Niemców. […]”

(Ze Wstępu)